Van wolken naar stenen: aankomst op Kreta
We staan vroeg op, samen nog wat slaperig, maar de koffers staan klaar. In onze lichamen zit al een lichte spanning: het besef dat we vandaag zullen opstijgen—letterlijk én figuurlijk. Op de luchthaven schuiven we tussen andere reizigers richting vertrek. We zeggen weinig. Alles is al gezegd in de weken van voorbereiding. Nu begint het echt.
Het vliegtuig tilt ons langzaam boven het vertrouwde landschap. De wolken lijken dikker hier, helderder. Onder ons wordt België kleiner, opgelost in wit en blauw. Naast me rust jouw hand stil op de armleuning. Door het raampje zie ik zonlicht over de wolken glijden. Even is er alleen dat: stilte, licht, hoogte. Het voelt als een grensovergang tussen het gewone en het onbekende.
Dan verschijnt Kreta—ruw en goudbruin, als een bot uit een andere tijd dat langzaam uit het water wordt getild. De landing in Heraklion is onverwacht zacht, de warmte die binnenstroomt bij het uitstappen niet. De lucht voelt zwaar op onze huid; onze Belgische kleding plakt meteen.
Bagage, vertraging en de eerste dosis Kretenzische chaos
In de kleine terminal wachten we geduldig bij de bagageband. Dan minder geduldig. Onze koffers laten op zich wachten, terwijl rond ons de meeste passagiers al vertrekken. De hal wordt leger. Jij fronst. “Misschien zitten ze nog in Brussel?” We lachen kort, maar houden toch onze adem in. Dan—op het nippertje—komen ze alsnog over de band gerold, alsof ze zich bewust waren van hun dramatisch moment.
De klap van de zon en een auto die ruikt naar stof en avontuur
Buiten wacht de huurauto, een Fiat 500 Cabrio – knalrood, vraag me wie die keuze heeft gemaakt! Eerst wat papierwerk, dan een snelle uitleg over regels, schade, benzine. “No off-road”! we lachten…we wisten nog niet beter….
De zon duwt hard op ons neer; zelfs praten voelt zwaarder. We zijn die warmte niet gewoon. Maar eindelijk: de sleutel in het contact, dak open, zonnebrillen op. Heraklion laten we onmiddellijk achter ons. Deze stad is voor later—de laatste dag.
We rijden de enige autosnelweg op, richting Rethymno. Langs ons glijden droge heuvels, olijfboomgaarden, verweerde dorpjes. De eerste indrukken van Kreta voelen stoffig, warm en oud—alsof de geschiedenis hier langs de weg ligt te rusten.
Halverwege stoppen we bij Ciao, een wegcafé met schaduw, airco en een frisse Cola. We trekken onze warme kleren uit en wisselen ze voor iets luchtigers. Het is pas middag, maar het lijkt al laat in de dag. “We zijn écht weg,” zeg jij. En dat zijn we.
Rethymno en het fort boven de zee
We rijden verder, steeds dichter bij Rethymno. De weg slingert, de zee verschijnt naast ons, blauw en breed. Bij aankomst vinden we zonder moeite de parkeerplaats die we thuis al op Google Maps hadden ontdekt—vlak achter de Fortezza van Rethymno. Perfect. Het gebroken glas van een ruit op de grond negeerden we.
We wandelen samen de oude straatjes in, geplaveid en vol verhalen. Aan de ingang van het fort krijgen we een plattegrond mee. Het bouwwerk torent uit boven de stad, gebouwd door de Venetianen als verdedigingswerk tegen de Ottomaanse dreiging. Binnen wandelen we tussen bastions, ruïnes en oude opslagruimtes. De zon zet lange schaduwen, de stenen stralen warmte terug. De zee aan onze voeten schittert. Alles ademt verleden.
Straten vol verrassingen
Na het fort slenteren we door de stad. In een winkeltje lachen we: pakjes met joints, cannabis als souvenir, alsof het niets is. Kreta toont hier haar vrije gezicht.
We bezoeken de Rimondi-fontein, ooit het kloppend hart van de stad, waar Venetiaanse architectuur nog steeds water laat stromen. Even verderop: de Porta Guora, de oude stadspoort. Kleine overblijfselen van grootse tijden.
Een spontane maaltijd en een late aankomst in Vamos
De honger overvalt ons. We hadden vandaag geen lunch gepland, maar onderweg besloten we spontaan Rethymno toch al te verkennen. We schuiven aan in een eenvoudig lokaal restaurantje, niets bijzonders, maar precies wat we nodig hebben: rust, smaak, een glas wijn.
Pas in het donker bereiken we Vamos, ons eindpunt voor vandaag. De eigenaar van Olive & Lemon Guesthouse dacht dat we er al waren—normaal zou de poetsvrouw de sleutel overhandigen. De communicatie is wat stroef, maar hij komt alsnog langs. Een vriendelijke, warme man met een brede glimlach. “Kalisera,” zegt hij, zoals men hier ’s avonds zegt.
Hij leidt ons rond. En wat een plek. Het guesthouse ligt midden in het groen, omringd door olijfbomen, citroenbomen, stilte. Zelfs de douche is een verrassing—planten groeien er gewoon in mee, alsof de natuur ook binnen wil wonen. We lachen om de wasmachine. “Ideaal voor dag vier,” zeg jij, “na twee wandeltochten.” Je hebt gelijk.
We vallen moe maar voldaan op bed. Buiten zit de lokale kat. Binnen ruikt het naar hout en aarde. De reis is nu echt begonnen. Vandaag was makkelijk, morgen wordt het zwaarder.
Dag een van de Kreta-reis, volg ons mee, twee weken lang doorheen heel Kreta
NL 
EN