Na de klim, de afdaling, de schatten, en een korte pauze in de schaduw van de Dom, werd het tijd voor iets met minder stenen en meer smaak. We nemen de deelstep. Die dingen zijn fantastisch op citytrips. Even scannen, opstappen, en glijden door de stad. De wind in het gezicht, voeten op het platform, Keulen flitst voorbij.

Het is middag, de zon hangt hoog, en we rijden richting Neumarkt. Daar was gisteren al iets in opbouw. Vandaag staat het er vol: een foodtruckfestival in volle glorie. Wat een verschil met thuis. Waar een Belgisch foodtruckfestival vaak blijft steken in hamburgers, friet en een enkel wokgerecht, is dit iets helemaal anders. Hier draait het om wereldkeuken, vers bereid, dampend geserveerd uit kleine keukens op wielen.

We schuiven aan bij Argentijnse steaks, Koreaanse fried chicken, Japanse kara-age, Mexicaanse tacos en tortillas. Er is Marokkaanse en Turkse streetfood, krokant en geurend. Cocktailbars serveren mojito’s, caipirinhas en mocktails met passievrucht. Overal klinkt muziek, maar niet té luid. Je hoort nog net de sissende bakplaten en het geroezemoes van mensen die iets nieuws proberen.

We eten staand, zittend op een trap, leunend tegen een kraam. Alles smaakt goed. Niet alleen het eten, ook de hele sfeer. Hier, midden in de stad, zit een stukje van de wereld bij elkaar op plastic bordjes.

Na het eten stappen we opnieuw op. De stad wacht. Richting de Malakoffturm, waar een ander soort schat op ons ligt te wachten: het chocolademuseum.

Want chocolade is meer dan een lekkernij. Eeuwen geleden al werd cacao als iets goddelijks beschouwd. Bij de Olmeken, Maya’s en later de Azteken was cacao een heilige boon. Men geloofde dat cacao van de goden kwam. De Maya’s gebruikten het in rituelen en als valuta. Bij de Azteken dronk men het als bittere, schuimende drank – vaak gemengd met chili en kruiden – en was het zelfs waardevoller dan goud. De Spaanse conquistadores namen deze “bruine schat” mee naar Europa, waar de zoete variant pas later ontstond, met suiker en melk.

Het chocolademuseum in Keulen vertelt die hele geschiedenis. Van boon tot reep. De route loopt langs tropische kassen waar echte cacaobomen groeien, met bolvormige vruchten die openbarsten in de zon. Je leert over de oogstmethoden, de fermentatie en het drogen. Er is aandacht voor de grote productieregio’s: West-Afrika, de Amazone, en de plantages in Azië.

In het productieatelier zie je hoe chocolade wordt geroosterd, gemalen, gemengd en gegoten. Machines draaien langzaam, als in een choreografie van glanzende messen en warme vormen. Een kleine lopende band eindigt in de beroemdste attractie van het museum: de chocoladefontein. Gouden vloeibare chocolade stroomt in een bronzen lelie. En ja – je mag proeven. Een wafel, een druppel chocola, en dan die blik van “nog eentje?” bij iedereen in de rij.

We eindigen het bezoek in het museumcafé. Met uitzicht op de Rijn, waar schepen langzaam voorbijglijden, drinken we een warme chocolademelk. Klassiek of met een scheut rum – er is keuze genoeg. Binnen staan vitrines vol met de mooiste patisserie, taarten en gebak, alles met chocolade als hoofdingrediënt. Het ruikt er naar cacao, suiker en versgebakken deeg. We kiezen een gebakje, nippen van onze drank, en laten de namiddag voorbijstromen net als het water buiten.

Buiten ligt de Malakoffturm in het licht. En wij, wij zijn een beetje kleverig van de chocolade, maar vooral heel tevreden.

Tijd om terug naar het hotel te wandelen, langs de Rijn, waar de hele stad zich lijkt te verzamelen in een sociaal gebeuren van muziek en vriendschap.